Εφραίμ ο Σύρος

(Νίσιβις, Μεσοποταμία 306; – Έδεσσα, Συρία 375 μ.Χ.). Εκκλησιαστικός συγγραφέας. Θεωρείται ο κλασικός της Συριακής Εκκλησίας και των συριακών εκκλησιαστικών γραμμάτων. Για τη ζωή του ελάχιστα είναι γνωστά, γιατί ο θρύλος συγχέεται με τα πραγματικά στοιχεία. Αφοσιώθηκε στον μοναχικό βίο, χειροτονήθηκε και έγινε η ψυχή της θεολογικής σχολής της Νισίβεως. Με την άλωση της πόλης από τους Πέρσες (363) πήγε στην Έδεσσα της Συρίας, όπου ίδρυσε την περίφημη Σχολή των Περσών. Υπήρξε ασκητικότατος μοναχός, ανέπτυξε κοινωνική δράση και πολέμησε κατά των αιρέσεων. Δεν ήταν συστηματικός θεολόγος, ήταν περισσότερο ποιητής και μυστικός παρά δογματικός· o ίδιος αυτοχαρακτηριζόταν «κιθάρα του Αγίου Πνεύματος». Συνέθεσε ένα είδος ύμνου, το οποίο ψαλλόταν στις ορθόδοξες εκκλησίες της Συρίας και ένα είδος έμμετρων λόγων. Ο E. ήταν συγχρόνως και o μουσικός των ύμνων του (μελωδός). Στην ερμηνεία της Αγίας Γραφής ακολούθησε μεικτή μέθοδο, ιστορικο-φιλολογική (σχολή Αντιόχειας) και αλληγορική (σχολή Αλεξάνδρειας). Τα έργα που φέρονται ότι έχει γράψει αποτελούν φιλολογικό πρόβλημα, γιατί δεν έχει αποσαφηνιστεί αν ο γνήσιος E. εντοπίζεται στα ελληνικά, συριακά ή αρμενικά κείμενα. Γενικά, το έργο του αποτελείται από λόγους κατά αιρέσεων, ερμηνευτικά βιβλίων Παλαιάς και ΚαινήςΔιαθήκης, λόγους πανηγυρικούς και ηθικούς, ασκητικά και λειτουργικά συγγράμματα και κυρίως ύμνους. Η μνήμη του ως αγίου εορτάζεται από την Ανατ. Ορθόδοξη Εκκλησία στις 28 Ιανουαρίου και από τη Δυτ. Καθολική Εκκλησία στις 18 Ιουνίου.